AMSTERDAM - Een roofdier dat jaagt op twee verwante soorten insecten ontwikkelt een voorkeur voor de meest voorkomende prooi.
Door altijd te gaan voor de prooi die op dat moment het meest voorkomt blijven beide soorten in leven, en zorgt het roofdier voor een werkend evenwicht. Dat publiceren Japanse biologen in PNAS.
Om dit model te testen bouwden de onderzoekers een microcosmos in hun laboratorium, met drie soorten insecten erin. Twee verwante snuitkevers dienden als prooi, en een parasitaire wesp als natuurlijke vijand.
Een van de twee snuitkevers was licht dominant, en zonder de wesp in het systeem bleek deze de andere snuitkever al na 20 weken te hebben weggeconcurreerd. Met de wesp erbij was het systeem maar liefst 118 weken stabiel.
Ook wanneer de onderzoekers de wesp leerden om voor één prooi te gaan, ging hij na een tijd toch over op de cyclus van meest voorkomende prooi.
Hieruit blijkt dat de wesp onbewust beseft welke prooi het meest talrijk is, en welke hij dus moet bejagen. Zo houdt hij zijn opties voor de toekomst optimaal open, want de minder voorkomende soort kan dan in aantal herstellen.
De Japanners zien hierin ook een mogelijke verklaring voor de grote biodiversiteit, want roofdieren houden dus het liefst zo veel mogelijk soorten in leven.
---
Wij mensen doen dat geheel anders (zie ook de tekst die ik gisteren hier schreef over de kwallen). We vissen de zee, met de blik op oneindig, gewoon per soort helemaal leeg.
Als dan later de problemen komen, en ze komen vast en zeker, kijken we elkaar aan: hoe heeft dat nu kunnen gebeuren.
Er zijn inmiddels genoeg partijen die waarschuwen voor overbevissing en de gevolgen. Maar er is geen regering die echt de touwtjes streng aan haalt.
Nog steeds kunnen de varende visfabrieken hun vangsten aan land verkopen.