Schreef ik een paar dagen gelden dat de islam heeft veel gemeen met fascisme, het christendom heeft dat met de parlementaire democratie.
Dat heeft alles te maken met Griekse en Romeinse (parlementair democratische) cultuur waarin het christendom onstond en later door de Romeinse keizer Constantijn tot een soort staatsgodsdienst werd gemaakt.
In de schaduw van de tanende macht van de Romeinse keizers onstond er in Europa een geestelijke macht, met aan het hoofd de paus.
De parlementair democratische cultuur verdween echter niet geheel uit Europa, maar keerde uiteindelijk ten koste van o.a. de geestelijke macht weer terug in geheel Europa.
De paus zit nog wel in Rome, maar heeft niet veel meer in te brengen dan lege briefjes.
Zo heel anders gaat het in islamitische landen. Na het vertrek van de Engelse en Franse kolonisten zijn ze teruggevallen op de cultuur uit de late bronstijd.
Kennelijk hebben de Engelsen en de Fransen niet hun parlementair democratische achtergrond in voldoende mate kunnen vestigen in die landen. Misschien wilden ze dat ook helemaal niet, in hun ogen waren het waarschijnlijk ondergeschikten die alleen maar moesen gehoorzamen.
Maar de wetten en gebruiken uit de bronstijd geven geen antwoord op de vragen van de huidige wereld.