Van alle (irrationele) angsten die mijn kindertijd af en toe hebben vertroebeld is er geen een overbleven. Wie praat bijvoorbeeld nu nog over het beruchte ‘gele gevaar’?
Toch is er wel een tijd geweest waarin het thema van de kleine gele Chinezen die in reuzegolven onze steden zouden overspoelen, een ?hot item? was. Als ergens over de ?péril jaune? werd gesproken hield ik bijna op met ademen. Hoeveel van die overwoekerende Chinezen zouden in mijn slaapkamer passen? Toen kwam zanger Jacques Dutronc met zijn befaamde hit: ?700 millions de Chinois, et moi, et moi, et moi?. Ja, en ik dan? Die 700 miljoen Chinezen hebben zich anno 2009 bijna verdubbeld, maar geen haan meer die er naar kraait. Dit is toch wel de verdienste van de opeenvolgende geboortebeperkingmaatregelen in China, culminerend in 1979 met de éénkindpolitiek. Van de 5,75 kinderen per vrouw in 1970 is vandaag maar 1,33 kind overgebleven. Dat de Chinezen hiermee een spectaculaire bijdrage aan de strijd tegen overbevolking hebben geleverd is evident: volgens deskundigen zou China zonder deze geboortepolitiek nu 400 miljoen tot een half miljard extra zielen hebben geteld. Dat ze daarvoor een hoge tol moeten betalen is ook waar: frustraties bij ouders, (illegale) selectieve abortussen om van ?dure? meisjes met bruidschat af te komen en een overschot aan mannen op zoek naar een bruid. Bij een dergelijke complexe materie past enige terughoudendheid, zeker als je als Nederlandse minister China bezoekt. Maar zo is onze eigen André Rouvoet niet. De man heeft een missie en zou het liefst Peking een laatste keer willen waarschuwen. Afgelopen dinsdag tijdens een congres in Peking kon de minister het niet nalaten: ?Vanuit het perspectief van mensenrechten hebben echtparen zelf het recht om te beslissen wanneer ze hun eerste kind krijgen, en of ze er meer nemen. De Nederlandse regering bemoeit zich niet direct met persoonlijke keuzes.? Daar hebben de Chinezen niet van terug. Niet de werkkampen, de gefolterde dissidenten of de gevangen journalisten baren André zorgen op het gebied van mensenrechten in China, maar de éénkindpolitiek. Overigens is het niet helemaal waar dat in Nederland de regering zich niet in de slaapkamers waagt. Vorig jaar, probeerde diezelfde Rouvoet een discussie hierover te beginnen: Nederlandse vrouwen zouden best meer baby?s mogen krijgen, vond hij. Na een storm van protest, hield André zich in. Maar in China niet: ?De Chinese overheid verbiedt een tweede kind. Een meningsverschil, waar ik geen doekjes om wil winden.? Natuurlijk is China geschrokt. Wie wil nou een meningsverschil met de machtige Nederlandse minister van Jeugd en Gezin krijgen? Ik niet. Daarom ga ik André mijn eigen norm niet opleggen en trompetteren dat hij, met zijn eigen vijf kinderen, een beetje aan de hoge kant zit. Stel je eens toch voor hoe het land eruit zou zien als Nederlandse vrouwen de Rouvoet-norm zouden hanteren: van 1,7 kind per vrouw naar 5. Goed voor de leefbaarheid binnen deze sardienenbliek en ook voor de schatkist, met ongeveer 12.000 euro aan kinderbijslag per jaar per gezin.
---
Met zo'n tekst maakt Ephimenco vast geen vrienden, maar ik denk dat hij de spijker wel op de kop slaat.
Beheersing van de bevolkingsgroei en omvang is voor velen iets waar de regering zich niet teveel mee moet bemoeien.
Een foute gedachte waarvoor we de rekening nog gepresenteerd krijgen.