| Schone stroom uit de woestijn | ||
| AMSTERDAM - Het zijn niet de minste bedrijven, die op 13 juli in München bijeenkomen om te bespreken hoe ze de Sahara gaan volbouwen met zonne-installaties. Siemens, RWE, Deutsche Bank en zeker een dozijn andere Duitse bedrijven willen op uitnodiging van herverzekeraar Münchener Rück 15 procent van Europa van Afrikaanse zonnestroom gaan voorzien.
De kosten van het plan worden op 400 miljard euro begroot. Langs de kust van meerdere Noord-Afrikaanse landen zou een keten zonneparken moeten verschijnen. Het tot dan toe grootste groenestroomproject ter wereld moet over een jaar of tien een feit zijn. Heel de wereld stroom De Club van Rome droomde er in 1972 al van: je hebt maar een paar procent van alle woestijngrond nodig om de hele wereld van zonnestroom te voorzien. De stichting Desertec warmde het idee op, en heeft het Duitse bedrijfsleven gemobiliseerd. De geplande installaties zijn geen zonnepanelen, maar parabolische spiegels die de zonnestralen concentreren in het brandpunt van de spiegels. Daar verhitten ze een buis met een olieachtige vloeistof, die de warmte transporteert naar een centrale. De dan opgewekte stoom drijft een turbine aan die elektriciteit maakt. Rooskleurig plaatje Technisch is het alleszins mogelijk, zegt Paul Lako, expert van het Energieonderzoekcentrum Nederland (ECN). In de Mojavewoestijn in de Verenigde Staten staan al sinds 1984 zulke installaties. Ook Marokko, Algerije en Egypte gebruiken al concentrated solar power (CSP). Het Duitse plan klinkt Lako echter wel heel rooskleurig in de oren. De installatie van zonnespiegels kost, volgens een vorig jaar verschenen ECN-rapport, per kilowatt vermogen zo’n 20.000 euro. Ook moeten er dikke gelijkstroomkabels naar Duitsland worden gelegd, die nog eens ongeveer 2.000 euro per kilowatt kosten. Dat betekent dat voor 400 miljard euro honderd gigawatt aan vermogen kan worden neergezet. Beperkte productie voor Sahara zelf Stel dat de spiegels 40 procent van de tijd op hun top werken, dan komt Lako aan 350 terawattuur elektriciteit per jaar. Dat is drieënhalf keer de Nederlandse stroombehoefte, maar een stuk minder dan 15 procent van het elektriciteitsverbruik in de Europese Unie. ‘En dan komen er nog onderhoudskosten bij’, zegt Lako. ‘Je moet die installaties vooral tegen het zand beschermen.’ Bovendien gaat een deel van de stroom door het transport verloren. Het lijkt hem waarschijnlijker dat de zonnecentrales die in de woestijn worden gebouwd, de eerstkomende decennia vooral nodig zijn voor de stroombehoefte van de Saharalanden zelf. ‘Misschien dat er dan af en toe wat overschiet voor Duitsland.’ --- Natuurlijk is zoiets niet zomaar gemaakt, maar dat rechtvaardigt de negatieve toon van Paul Lako niet. Of er nu 10 of 15 procent van het huidige unie verbruik opgewekt wordt, of dat het merendeel in Afrika zelf gebruikt wordt: elke kilowattuur komt direct of indirect de noodzakelijke milieu doelstellingen ten goede. Zelfs als alles in Afrika gebruikt wordt is dat nog goed voor Europa: de Afrikanen hebben daarmee werk en een goed product. Voor de afrikanen is het daarmee minder noodzakelijk om in wankele bootjes naar Europa te willen. En dat bedrag van 400 miljard, bij de kredietcrisis zijn nog veel grotere bedragen genoemd: zonder dat er een product tegenover stond... En tien jaar zal wel te kort zijn om alles te bouwen, maar is dat erg? Het bouwen van een kerncentrale duurt ook al gauw 5 á 6 jaar, over het slopen van zo'n centrale zullen we maar even niet spreken: daar loop je letterlijk en figuurlijk op leeg! Die zonneenergie centrales blijven hoe dan ook maar een oplossing voor een deel van onze ecologische problemen, maar m.i. wel een goede. Het lijkt me dat Paul Lako voor de eigen (kerncentrale)parochie preekt... | ||
|
