Bijna 2000 jaar zijn vergaan sinds Johannes hoofdstuk 22 van zijn Openbaringen afsloot.
Het aantal verklaringen van die Openbaringen zijn waarschijnlijk net zo talrijk als het aantal woorden die Johannes opschreef.
Johannes was een ongelooflijke fantast, of de werkelijkheid te fantastisch voor hem om te kunnen begrijpen en onder woorden te brengen.
Wat het ook is, de kerken zijn er nu mee vastgelopen, in een mijnenveld van mystieke teksten uit een grijs verleden waar niemand echt brood van kan snijden.
Wetenschappelijk onderzoek op allerlei gebied heeft ondertussen onze kennis doen toenemen tot een niveau die aan het begin van onze jaartelling niet was uit te leggen.
Natuurlijk weten we niet alles, elke ontdekking lijkt eerder weer nieuwe vragen op te werpen.
Met steeds grotere telescopen en andere technische hulpmiddelen kijken we steeds verder in het universum. Wat we daar zien en ontdekken begrijpen we vaak niet of niet direct.
Maar steeds minder verwachten we, ergens tussen de sterrenstelsels die we zien, het kantoor van de klassieke God te zullen aantreffen.
Steeds vaker dringt ons bij het besef op dat we misschien wel alleen zijn, met mogelijk buren in een ander zonnestelsel.
Ondertussen is het ook zo dat we met onze technologie in staat zijn ons zelf te vernietigen.
Met militaire middelen, maar net zo goed door wanbeleid.
Technologie heeft een ongekende bevolkingsgroei mogelijk gemaakt.
Zoals het nu gaat zijn we aardig op weg onszelf mondiaal de tent uit te groeien, terwijl we in principe de kennis en de middelen bezitten om die ontwikkelingen in goede banen te leiden.
De sleutel tot succes ligt m.i. in ons organisatievermogen. De VN zou bij wijze van spreken 300% beter moeten functioneren om orde op zaken te kunnen stellen.