AMSTERDAM - Het 'bezaaien' van wolken leidt tot meer regenbuien in een gebied. Dat hebben Australische wetenschappers voor het eerst aangetoond met een langdurig statistisch onderzoek .
Wetenschappers van Monash University in Melbourne brachten tussen 1960 en 2005 de neerslag in kaart in een groot hydro-elektrisch afwateringsreservoir in Tasmanië.
De bewoners van het gebied bezaaien regelmatig wolken met zilverjodide en vloeibaar propaan.
Die technieken worden al tientallen jaren gebruikt om regen op te wekken in droge gebieden. Op korte termijn zijn de methodes vaak succesvol. Maar nooit eerder werd onderzocht of er door de kunstmatige ingrepen ook op lange termijn meer regen valt.
Uit de metingen van de onderzoekers blijkt dat het afwateringsreservoir gemiddeld 5 procent meer neerslag ontving dan vergelijkbare gebieden in de omgeving waar geen wolken werden bezaaid. Dat meldt de Australische wetenschapsnieuwssite ScienceAlert.
'Dit is de eerste keer dat een onafhankelijke analyse van deze methode over enkele decennia aantoont dat het aantal regenbuien significant toeneemt', verklaarde hoofdonderzoeker Steven Siems.
Als er regen wordt opgewekt door bezaaiing van wolken, strooien vliegtuigjes eerst met vloeibaar propaan. Onder invloed van die stof koelt de aanwezige waterdamp in een wolk af tot waterdruppels of ijskristallen.
Daarna kan een dosis zilverjodide ervoor zorgen dat wolk onstabiel wordt. Het water zet zich af tegen de zilverkristallen en valt uiteindelijk als neerslag naar beneden.
Volgens de wetenschappers moet er nader onderzoek worden gedaan om vast te stellen of het bezaaien van wolken echt een wondermiddel is.
'We moeten voorzichtigheid bewaren bij het presenteren van onze bevindingen', aldus Siems. 'Er zouden ook andere oorzaken kunnen zijn voor de toegenomen regenval in het onderzochte gebied, maar we vermoeden dat het bezaaien van wolken een van de belangrijkste factoren is.'
---
Een wondermiddel is het vrijwel zeker niet. Water dat gedwongen ergens als regen valt zal ergens anders de oorzaak van droogte zijn. Het is maar de vraag welke invloed dat heeft op het natuurlijke evenwicht. Te bedenken valt daarbij dat een groot deel van Australie op het zuidelijk halfrond tussen de 20e en 30e breedtegraad ligt, dat is te vergelijken met de Afrikaanse Sahara.
Ook het in de atmosfeer brengen van grote hoeveelheden propaangas en zilver jodide zorgen m.i. voor lange termijn effecten die niet of onvoldoende bekend zijn.