Ik ben begonnen het boek 'De wereld zonder ons' van Carl Weiss te lezen.
Hoewel nog maar net begonnen kom ik al wel tot de conclusie dat menigeen het boek gedeprimeerd terzijde zal leggen nog voor dat hij of zij er maar een kwart van gelezen heeft. Het idee dat de sporen van ons dagelijkse doen en laten al na enkele eeuwen oppervlakkig gezien reeds geheel verdwenen kunnen zijn zal ze teveel zijn.
Het zal ook niet de laatste les in nederigheid zijn die we leren.
Ooit dachten we dat de aarde het middelpunt van het heelal was. Inmiddels weten we dat de aarde weinig anders is dan een nietig stofje in wat voor ons een oneindigheid lijkt. Ook de mens zelf lijkt eerder het gevolg van natuurlijke mogelijkheden dan van bewust ontwerp.
Carl Weiss houd ons een spiegel voor, en daarin zie je dat we bestendig aan de rand van een afgrond wonen: één natuurrampje kan elk spoor van onze aanwezigheid hier uitwissen.