Bij de bouw van bijvoorbeeld een brug bepalen we nauwgezet de maximale belasting die de brug kan dragen, en leggen daar nog eens een veiligheidsfactor overheen.
In het milieu gaat dat heel anders. Het milieu belasten we tot het echt fout gaat, veranderen wat en proberen het weer tot het fout gaat: gissen en missen.
Nu is een brug relatief eenvoudig te vervangen, in de natuur is dat niet altijd zo. Als voorbeeld mag dienen de kabeljauw in de Labrador zee: die zee is in de jaren '90 van de vorige eeuw leeggevist, en ondanks ingestelde vangst verboden is de kabeljauw niet meer teruggekeerd.
Bij de menselijke bevolking doen we ook aan gissen en missen, er is geen land dat een beleid heeft om de bevolkingsomvang te reguleren.
De geschiedenis van oude culturen laat zien dat als de bevolking toeneemt, een hele cultuur gevaar loopt te verdwijnen.
Nu ging het in het verleden om geografisch gescheiden levende volken. Nu kennen we een globale wereldbevolking en economie die niet zo gemakkelijk zal verdwijnen. Maar het vasthouden aan een gissen en missen beleid gaat ongetwijfeld zeer veel mensenlevens kosten.
Hoezeer de inzichten verschillen over de groei van de wereldbevolking zijn laat wel de prognose van de VN en de Club van Rome zien: de VN gaat uit van 10 miljard bewoners in 2100, de Club van Rome denkt eerder aan 2 miljard.
Daar waar de Club van Rome de verwachting baseert op berekeningen met parameters zoals beschikbaarheid van hulpbronnen en voedsel, baseert de VN zich blijkbaar op het doortrekken van trends uit het verleden naar de toekomst.