De kruitdampen in Libië zijn amper opgetrokken, of Sirië ligt vol onder vuur. In Egypte lijkt de 'lente' een volledige mislukking geworden, Moebarak is wel weg, maar het leger is er zoals voorheen nog steeds aan de macht.
En niet in de laatste plaats: de islamisten. Dat laatste lag, en ligt, wel voor de hand in een land waar de bevolking meer dan overwegend islamitisch is.
Vroeg of laat zullen moslims ook wel gaan beseffen dat je met de islamtische leer geen welstand bereikt of vrienden maakt, maar dat besef kunnen ze pas opdoen dankzij deze lente. Het zijn hun kinderen die daar misschien van kunnen profiteren, maar dan ben je wel minstens tien jaar verder.
Het enige land wat de dans een beetje lijkt te kunnen ontspringen is Marokko. Het ligt het verste van de Arabische brandhaarden, en dichtbij Europa. Dat is topografisch zo, maar ook cultureel vanwege migratie en toerisme naar en uit Europa.
Tot nog toe is de voormalig Franse kolonie Algerije wat minder prominent in het lente nieuws geweest, maar als directe buur van Marokko gaan ze wellicht nog wel een rol spelen.
Je zou kunnen zeggen dat voor de Arabische lente de wijzen nu uit het westen komen, meer precies: uit Marokko.